Tot op dit moment wordt ‘peer review’ gepresenteerd als de gouden standaard in het wetenschappelijk discours. Recente ontwikkelingen in de klimaatwetenschap (zoals het Climategate-schandaal) hebben menigeen echter het idee gegeven dat peer review niet geheel zijn beloftes waar maakt. Peer review is wellicht een adequaat middel bij de wetenschap over het paargedrag van eekhoorns, maar als het gaat om de vraag of er wel of niet miljarden dollars gespendeerd dienen te worden aan de bestrijding van de opwarming van de aarde is een strengere maatstaf noodzakelijk.

In een dun boekje van slechts 18 bladzijden A5-formaat wordt heel eenvoudig aangetoond waarom bijvoorbeeld de fysica alleen maar verschijnselen kan beschrijven, maar ze niet kan verklaren. En dat geldt in principe voor alle (natuur-) wetenschappen. Het boekje ‘Inleiding in de wetenschap’ laat zien dat moderne wetenschappen vanwege de materialistische focus het halve verhaal vertellen.

De andere helft van het verhaal kunnen we via tal van oeroude geschriften vinden. Maar wie zich alleen deze andere helft bezig houdt, die komt eigenlijk ook geen steek verder.

The just announced Nobel prizes for both Chemistry & Physics have gone to research related to the Carbon atom. The Nobel Prize for Chemistry went to three scientists for developing a toolkit to manipulate carbon atoms, while the Physics prize has gone to two Russian born physicists for their study on the remarkable properties of Graphene, an ultrathin form of Carbon.

While announcing the Nobel Prize for Physics, the Royal Swedish Academy of Sciences stated, “Carbon, the basis of all known life on earth, has surprised us once again.”

They do not realize how loaded their statement is. For what we have seen in Graphene is only a small glimpse of the wonders that Carbon is capable of. Especially what awaits us in the very near future!

Gisteren, 29 mei 2010, hield de Belfort Group onder leiding van oud burgemeester Peter Vereecke een symposium over chemtrails. Het fenomeen chemtrails wordt al jaren de mainstream media afgedaan als onzin en samenzweringstheorie, geen enkel serieus onderzoek werd er echter gedaan welk orgaan dan ook.( detail...) Onze overheidsorganen verwijzen steevast naar het KNMI, het KNMI doet op haar beurt de kwestie meteen weer af als onzin. Toch lijkt er nu een doorbraak geforceerd te zijn.

In een oude film,  opgenomen in 1920,  loopt een oude vrouw met een mobile in haar hand, is zij een tijdreizer? Met tijdreizen doelt men meestal op het heen of terugreizen in de tijd, doorgaans met behulp van een tijdmachine Bij de huidige stand van kennis van de wetenschap is niet gebleken dat dit mogelijk is. Wel wordt gemeend dat reizen naar de toekomst in principe mogelijk is.Albert Einstein stelt in zijn relativteitstheorie dat tijd relatief is. Dit houdt in dat de tijd langzamer gaat naarmate een persoon zich steeds sneller voortbeweegt het universum.

Wanneer we onbevooroordeeld de menselijke geschiedenis onderzoeken, dan is het raar dat we maar zo’n vijf duizend jaar terug kunnen kijken, terwijl er al minstens 200.000 jaar mensen zoals wij rondlopen op de bijzondere planeet onder ons. In het ontbrekende deel vinden we onze vergeten geschiedenlessen uit Atlantis, Lemurië en zelfs het Hof van Eden. Hoe kan het dat het lijkt alsof we enkele duizenden jaren geleden als mensheid in Sumerië een nieuwe start hebben gemaakt? En hoe kan het dat dit een vliegende start was, want in een mum van tijd beschikten we onder andere zomaar over een vergevorderde wetenschap?

The Hidden Knowledge:

When you accept that you are no-body, you start to be aware that you are everybody.

When you understand that you are no-thing, you start to realize that you are everything....

Everybody is a hero....

So first learn to be a zero.

-Hunab Ku-

Uw hersenen hebben een verstoord beeld van uw eigen handen. Dat blijkt uit onderzoek. Het brein ‘denkt’ dat de vingers korter zijn en dat de handen in hun geheel een stuk dikker zijn dan in werkelijkheid het geval is. De reden van dit rare beeld is onduidelijk.

De onderzoekers vroegen proefpersonen om hun hand onder een boord te plaatsen zodat ze deze niet konden zien. Vervolgens moesten de proefpersonen boven het boord aangeven waar ze dachten dat hun vingers zich bevonden. Hieruit bleek dat proefpersonen hun handen gemiddeld tweederde breder en eenderde korter achten dan in werkelijkheid het geval was.