Iedereen voelt zich wel ergens voor verantwoordelijk. De meest normale zaken zoals verantwoordelijkheid voor de opvoeding van je kinderen, de verantwoordelijkheid voor het goed reilen en zeilen van de dagelijkse taken op je werk, de verantwoordelijkheid om je rekeningen tijdig te voldoen. Enfin, je kunt er zelf waarschijnlijk nog tientallen voorbeelden naast zetten.

Wat ik mis in de huidige samenleving is de verantwoordelijkheid voor het welzijn van andere mensen. Hoe verder mensen bij ons vandaan wonen hoe minder het verantwoordelijkheidsgevoel dat wij ervoor voelen. Waar stopt het gevoel van verantwoordelijkheid en waarom? Waarom voelen wij ons wel betrokken bij een ongeluk met 300 Nederlandse passagiers, wordt daar wekenlang, maandenlang aandacht aan geschonken en kun je je kont niet draaien of iemand heeft het erover maar hoor je zelden iemand over de al maandenlange aanvallen op de burgers van Jemen of bijvoorbeeld de al 60 jaar durende onderdrukking van het Palestijnse volk?

Welke redenatie ligt daaraan ten grondslag? Ben ik meer verantwoordelijk voor het welzijn van mijn buurman dan de vader van 4 kinderen in Donetz die dagelijks door westerse landen aangereikte bommen op zijn dak krijgt en zo ja, waarom? Wanneer mag je de verantwoordelijkheid overdragen aan anderen? Kun je de verantwoordelijkheid van jezelf wel bij iemand anders neerleggen?

Zij wij uiteindelijk niet allemaal voor alles wat op deze Aardkloot speelt verantwoordelijk? Ik meen van wel. Het maakt niet uit vanuit welke theorie je dit benadert, elke actie van wie dan ook, waar dan ook ter wereld, heeft een effect op deze wereld. Nu zou je kunnen stellen dat wanneer iemand niets doet er dus ook geen effect is maar die stelling klopt in mijn ogen niet. Wanneer iemand niets doet heeft ook dat effect.

Terwijl ik dit artikel zit te schrijven zitten twee collegae van mij aan dezelfde tafel en hebben discussie over de verantwoordelijkheid. Er wordt ineens onderscheid gemaakt tussen bewuste en onbewuste verantwoordelijkheid. Met andere woorden, als je niet weet wat er speelt, hoe kun je er dan verantwoordelijk voor zijn? Daar is wat voor te zeggen. Kijk, mensen die op geen enkele wijze voorzien worden van informatie kun je niet verantwoordelijk houden voor zaken die ze niet weten. Een mooi voorbeeld van iemand die niets doet maar wel een groot effect heeft op het geheel. Er is dus een verschil tussen verantwoordelijkheid nemen en verantwoordelijkheid hebben. Je kunt de verantwoordelijkheid nemen zodra je geïnformeerd bent, los daarvan zijn en blijven wij allemaal verantwoordelijk voor alles wat er om ons heen gebeurt. Of je nu wel of niet geïnformeerd bent.

Het lijkt erop dat steeds meer mensen hun verantwoordelijkheid delegeren en daarmee bijdragen aan de ellende die de wereld vandaag de dag kent. Wij stemmen eens in de 4 jaren en menen daarmee onze verantwoordelijkheid aan de kant te schuiven. Het is toch de gekozen overheid die voor ons de besluiten neemt die invloed hebben op de wereld om ons heen. Fout! Je kunt je verantwoordelijkheid niet weg delegeren. Iedereen blijft verantwoordelijk voor alles wat er zich op deze Aardkloot afspeelt.

Enige tijd geleden gebruikte ik de oceaan en de druppel om mensen aan te zetten tot nadenken, in de hoop dat mensen die het gelezen hebben actiever bij gaan bijdragen aan de wereld om ons heen. Maakt niet uit op welk niveau. De crux van dat artikel was dat iedereen de oceaan is en dat wij een ongekend potentieel hebben om de wereld om ons heen naar onze hand te zetten. Bovendien ziet dit als verantwoordelijkheid.

Het is voor iedereen die een beetje realiteitszin heeft duidelijk dat de wereld zoals deze nu vorm gegeven is door de mensen waar aan de meesten van ons hun verantwoordelijkheid gedelegeerd hebben, een in en in zieke planeet en dito samenleving is. Iedereen voor zichzelf en god voor ons allemaal, oog om oog, tand om tand, etc. Complete waanzin natuurlijk. De dogma's die eeuwenlang opgelegd zijn door religies en programma's, of dat nu regeringsprogramma's zijn of tv programma's, opleidingsprogramma's of opvoedingsprogramma's, hebben ons doen geloven dat niemand verantwoordelijk is voor wat dan ook. Doordat mensen zich niet verantwoordelijk voelen ondernemen ze ook niets om de zaken te veranderen.

Voortdurende verdeling op alle niveaus, hoe subtiel dan ook, zorgen ervoor dat onze samenleving, die ogenschijnlijk een warme zorgdragende samenleving lijkt, een kille bedachtzame machine is geworden waar niemand zich nog iets aantrekt van de ander, laat staan van het leed van de ander. Frappant in deze is dat opmerkelijke welvaart wel gesignaleerd wordt, mensen die ineens een groot bedrag ontvangen krijgen ineens een hele boel vriendjes erbij. Mensen die in de penarie zitten worden haast onzichtbaar voor de rest van de samenleving. Zij worden gezien als lastige figuren, vervelend en je kunt er gif op innemen dat de een of de ander snel een oordeel weet te vellen met strekkingen zoals, tja, eigen schuld of had die maar beter moeten opletten....en daarmee is in de meeste gevallen de baard af.
Er wordt wel eens gesteld dat wij kuddevolk zijn en naar mijn mening is dat ook zo. Wij gedragen ons als een kudde en als je goed kijkt worden wij ook als zodanig behandeld. Als een dier dreigt te ontsnappen aan de kudde stuurt de herder zijn hond erop af om het losgebroken dier tot de orde te roepen. Bij de mens werkt het feitelijk niet anders.

Losgebroken kuddedieren worden door de overheid tot de orde geroepen. Eigenlijk is de regelgeving waarnaar wij moeten leven al zo opgezet dat maar weinigen los willen breken omdat ze de consequenties kennen. Neem nou mij als Nederlander, ik baal trouwens van dit voorbeeld want ik voel mij vooral een wereldburger met dito verantwoordelijkheid, maar toch. Ik wil uit de orde breken en mij losmaken van het collectief, de kudde. Dat is zo moeilijk gemaakt en heeft zoveel consequenties, niet eens voor mijzelf maar voor de mensen die ik liefheb om mij heen, dat het losmaken haast onmogelijk is zonder daarbij dierbaren te beschadigen. Uit verantwoordelijkheidsgevoel naar die dierbaren toe doe ik dat niet, ondanks dat mijn hele wezen zegt dat ik het zou moeten doen. Bizar, gevangen in een kooitje, opgebouwd uit regeltjes en wetgeving die anderen hebben verzonnen, waar ik zelf nooit bij ben geweest, mij zelfs schade berokkenen als ik die regeltjes niet opvolg.

Wie heeft het recht om de ander regels voor te schrijven, waar komt dat vandaan? Onderdrukking en onderwerping is het antwoord. Mensen die regelgeving accepteren menen dat ze daarmee hun verantwoordelijkheid overdragen. Stel dat dit zo zou zijn, waarom stellen mensen dan geen vragen aan diegenen waaraan ze hun verantwoordelijkheid hebben overgedragen als er grove fouten worden gemaakt. Onder grove fouten maken versta ik het om het leven komen van een medemens of gebeurtenissen die verwijtbaar zijn waarbij leven in alle vormen vernietigd wordt. Eén van de grootse fouten die gemaakt worden zijn oorlogen. Er is geen enkele reden om een oorlog te beginnen tegen een hele natie omdat enkele mensen het niet met elkaar eens zijn. Frankie Goes To Hollywood schreef er een song over en onderstreepte deze song met een videoclip waarin twee wereldleiders met elkaar op de vuist gaan om een geschil te beslechten in plaats van twee hele naties. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid jullie erop te wijzen dat dit krommer is dan de kromste boemerang. Frankie had gelijk met zijn stelling en de hele wereld was het daar mee eens. Toch werkt het in de praktijk anders en wel omdat vrijwel NIEMAND nog zijn verantwoordelijkheid durft te nemen. Daarom dit stukje.

Wij zijn bewoners van deze planeet die wij Aarde noemen, niemand is eigenaar van de Aarde, de aarde is van iedereen, inclusief de planten, dieren, en al het andere wat erop, erin en omheen te vinden is. Iedereen is van de Wereld en de Wereld is van iedereen. Laten wij dan ook eens de verantwoordelijkheid nemen voor ALLES wat er op deze Wereld gebeurt. Overheden die oorlog willen, kunnen die krijgen maar dan van man tot man.

Ik ben ervan overtuigd dat het ooit eens zo was dat geweld geen enkele optie was, dat iedereen dezelfde verantwoordelijkheid droeg. Dat was de tijd dat wij voortdurend in contact stonden met de ether, de golflengte van de kosmos. Door ons constant in beweging te houden, af te leiden, op vele gebieden, werk, verplichtingen, TV, etc. verliezen wij het contact met de ether en daarmee met onszelf en wie wij werkelijk zijn.

Wij zijn geen wezens die graag oorlogen voeren, daartoe worden wij geconditioneerd. Wij zijn vredelievend van aard en zullen dat ook weer worden als mensen weer gaan leren in contact te komen met de ether.
Sta je in contact met de ether, dan ben je de oceaan, ben je de oceaan, dan sta je in contact met de ether. Voel je jezelf een druppel, dan ben je los van de ether.

De mensen die wij politici noemen weten dit en doen er alles aan om jullie los te koppelen en te houden van de ether. Ze willen heel veel druppeltjes zien en zijn als de dood voor de vernietigende kracht van de oceaan. Steun je dierbaren in het worden van die oceaan, deel kennis en informatie, dat ben je verplicht aan jezelf en daarmee aan iedereen die deel uitmaakt van die oceaan of kan gaan maken. Neem die verantwoordelijkheid want de tijd begint te dringen. Maak nu een eind aan de ellende om je heen en verzet je, laat je stem horen want er bestaat een kans dat er geen nieuwe kans komt om een eind te maken aan wat wij met zijn allen verafschuwen!

Wij zijn niet alleen verantwoordelijk voor wat wij wel doen maar vooral voor wat wij NIET doen!