Ik leef in een heel eigen, in zekere zin autonoom universum en toch weet ik me nauw met de universa van alle andere mensen verbonden. Dit omdat alles met alles verbonden is, wat ik niet geloof, maar weet omdat ik het letterlijk zie. Mijn vorm van helderziendheid laat me niet alleen toe om de trilling van energie te voelen maar ook om die te zien. Geloven deed ik hooguit een tijdlang in mijn kindertijd. Mijn benadering van spiritualiteit is wat ik zelf een 'wetenschappelijke aanpak' noem, waarbij mijn laboratorium mijn dagelijks leven is waarin ik het een en ander uitprobeer.

 Hoe kan iets autonoom en toch met al het andere verbonden zijn? Het is een paradox, zoals er vele bestaan. Een van deze paradoxen is het feit dat wij allen God zijn in de zin van een deeltje van God te zijn, maar dat de Bron alles is wat er is, dus toch iets meer dan een enkel deeltje.

Mijn autonomie bestaat uit mijn onafhankelijkheid, mijn vrijheid. Die vrijheid heb ik door een groot aantal innerlijke processen te doorlopen en af te ronden kunnen verwerven. Ja, ik voel me vrij omdat ik niet meer afhankelijk ben van wat anderen over me denken of zeggen. Ik ben vrij omdat ik van niemand nog iets verwacht, ook van mezelf niet. ik ben vrij omdat ik niet oordeel over anderen of over situaties en alles accepteer wat er is en gebeurt. Ik ben vrij omdat ik geen speelbal meer ben van mijn emoties en gewoon alle mensen respecteer omdat ik bewust in elk wezen naast het menselijke ook steeds hun Goddelijkheid zie.

Ook als ik niet oordeel ben ik niet blind en zie heel goed wat er in en om mij gebeurt en wat beter kan. En toch weet ik dat ik nog veel vrijer kan worden, want het heeft allemaal met 'loslaten' te maken. Of anders gezegd, onze spirituele groei zal nooit een einde nemen omdat we steeds dieper in de natuur van de werkelijkheid kunnen duiken, omdat we steeds meer kunnen loslaten en omdat de hele schepping dynamisch is, zich steeds verder uitbreidt en verdiept.

Om de vrijheid die ik nu heb, te kunnen verwerven heb ik een heel lange en langdurige weg afgelegd. Lang omdat ik ooit compleet via mijn hoofd, verstand, emoties en ego leefde en langdurig omdat ik er 73 jaar over heb gedaan.

Er was een tijd, toen ik economie studeerde, dat ik niet eens wist wat intuïtie betekende, laat staan dat ik een idee had wat spiritualiteit werkelijk inhield. Katholiek opgevoed had ik het geloof, ook het geloof in God reeds als kind overboord gegooid omdat ik de hypocrisie van het geloof doorzag en daarom dat spel niet meer wenste mee te spelen.

Als ik zeg dat ik indertijd het geloof in God overboord gooide, dan wil dat niet zeggen dat ik het bestaan van God ontkende. Om mijn gedachtegang te kunnen volgen: Als kind stelde ik vast, dat ik door mijn ouders en omgeving in zekere zin was bedrogen, omdat hun 'geloof' naar mijn vaststelling, op drijfzand was gebouwd, scheuren en gaten vertoonde. Er werd constant met verschillende maten gemeten en geoordeeld. Dus op het geloof van mijn ouders kon ik mijn leven niet opbouwen en besloot zelf te onderzoeken wat waar en niet waar was en begon weer vanaf nul.

Concreet betekende dit dat ik vaststelde dat ik niet wist of God al dan niet bestond. Dat was toen voor mij voldoende. Dat gaf mij een goed gevoel, met die gedachte kon ik leven. Het werd, zo zie ik het achteraf, een eerste mijlpaal in de opbouw van mijn eigen 'Zijn'. Geen mening te hebben over iets waarvan ik het bestaan niet kon vaststellen. Werden er in die richting vragen gesteld dan antwoordde ik gewoon: 'Het is mogelijk, maar ik weet het niet'.

Als een dubbele schorpioen was ik overgevoelig en leefde een hele tijd, niet enkel via mijn verstand maar ook heel emotioneel. Ik voelde me als kind, om maar iets te noemen. zeer gekwetst als ik door sommige vriendjes niet aanvaard en uitgesloten werd of later door vriendinnetjes, waarop ik verliefd was geraakt werd afgewezen.

Ik had wel uitgesproken meningen over het gedrag van anderen, (ver)oordeelde als ik iets zag dat niet met mijn eigen opvattingen en ethiek overeenkwam en was door dat alles, zonder het te beseffen, een gevangene van mijn eigen opvattingen.

Midden jaren zestig nam mijn zus een abonnement op een spiritueel tijdschrift en dat opende voor mij een heel nieuwe wereld. Het was als bij het lezen van mijn eerste boek, er ontvouwde zich voor mijn ogen een compleet nieuw universum, iets wat ik met grote nieuwsgierigheid en ontzag verwelkomde.

Ik werd geconfronteerd met begrippen als 'reïncarnatie', 'helderziendheid' en nog veel meer waarvan ik het bestaan voorheen niet had vermoed. Weer was mijn reactie vaak: 'Mogelijk, maar ik weet het niet'. Als ik me dan soms afvroeg of ik eerder naar de ene dan naar de andere kant overhelde, dan stelde ik vast, dat die vraag eigenlijk zinloos was, ook al gaf ik bijvoorbeeld bij 'incarnatie' meer kans aan het niet-bestaan ervan. Toch veranderde dat spelen met gedachten nooit mijn vaststelling van 'ik weet het niet.' Wat wel regelmatig gebeurde was dat als ik met nieuwe informatie werd geconfronteerd, dat ik meteen een diep gevoel had van 'ja, dat is juist' of meteen wist van 'Dat klopt niet'. Nu begrijp ik dat dit 'weten' direct uit mijn ziel kwam, een intuïtief 'weten' was.

Nu, zoveel jaren later ken ik wel meer dan dertig van mijn andere levens omdat ik o.a. een gevoeligheid heb ontwikkeld die soms speelt als ik voor het eerst op een plaats kom waar ik in andere incarnaties heb geleefd. Het is alsof er dan plots een innerlijke film afloopt, waarbij ik meestal niet alleen waarneem wat ik deed, maar ook hoe ik dacht, hoe mijn bewustzijn functioneerde. Zo was ik een Japanse, Chinese maar ook een Russische Joodse vrouw, zwart in Afrika, rood als Maya, politicus in de Verenigde Staten, Duits officier in de negentiende eeuw, bedelaar en dief in Carthago en Eskimo in het hoge Noorden. En zo hebben we allen zowat alles doorlopen. Soms denk ik: En wat als Wilders zou weten dat hij in een andere incarnatie Moslim was geweest of Netanyahu Palestijn?

Het mooie is dat ik in dit leven vaak ook bij de eerste ontmoeting mensen uit andere levens herken. Dit ofschoon ze nu in een heel ander lichaam steken. Hun energie die ik oppik en herken zal wel niet wezenlijk veranderd zijn.

Op emotioneel vlak heb ik veel afgezien en heftige pijn geleden vooral door verbroken relaties. Na een van deze ervaringen ben ik zelfs behoorlijk depressief geweest en pas na drie jaar uit dat diep dal kunnen klauteren. Wel uit eigen kracht en zonder medicatie.

Na genoeg emotioneel te hebben geleden besloot ik dat het nu wel welletjes was geweest en zocht naar de oorzaak van al die ellende. Zo kwam ik tot de ontdekking dat het allemaal te maken had met mijn verwachtingen die ik op anderen had geprojecteerd. Ik begreep steeds beter, dat verwachtingen hebben steevast tot teleurstellingen voert en dat ik daar beter mee kon ophouden.

Dat was weer zo'n mijlpaal in mijn leven, een nieuwe etappe op weg naar volledige vrijheid. Natuurlijk lukte het nog niet meteen helemaal, maar ik werd steeds bewuster van hetgeen ik deed en niet deed en kon steeds meer verwachtingen loslaten en zo de mensen simpelweg beter en beter accepteren en wel precies zoals ze waren.

In mijn vorige artikels heb ik het vaker over spiegels gehad. Dat andere mensen en situaties ons een spiegel voorhouden. Wat is nu een spiegel voor mij? Als er een depressief mens voor hulp naar me toekomt, dan zie ik mezelf in de ander omdat ik die ellende zelf aan den lijve heb ondervonden. Ik weet uit ervaring wat het is om depressief te zijn. En omdat ik zelf oplossingen voor dat soort problemen heb gevonden, kan ik iemand anders ook helpen om oplossingen voor zijn uitdagingen te vinden.

Als ik iemand ontmoet, die heftig emotioneel lijdt, dan weet ik wat hij of zij meemaakt. Als iemand uitsluitend via zijn verstand leeft en alles wat niet te beredeneren valt, afwijst dan begrijp en accepteer ik dat omdat ik weet dat het een etappe is in de ontwikkeling van die persoon, een voor dat mens noodzakelijke ervaring. Ik accepteer die persoon ook als hij me zou aanvallen, trachten belachelijk te maken of me van eender wat zou beschuldigen. Het raakt me niet meer, niet omdat ik gevoelloos ben, maar omdat ik een bevestiging van anderen niet meer nodig heb en ook weet dat die persoon mij een spiegel voorhoudt. Ik besef dan dat ik ook zo geweest moet zijn, was het niet in dit, dan wel in een ander leven. Anders zou die huidige ervaring zinloos zijn. Elke spiegel die in mijn leven verschijnt toont een aspect van mezelf.

Zo heb ik gaandeweg ook geleerd dat ik bij het geconfronteerd worden met de negativiteit die anderen op mij projecteren kon vaststellen in hoeverre ik gevorderd was op die weg naar vrijheid. Soms deed nog iets pijn, maar ik kon het ook snel weer loslaten, niet in het laatst door de methodes die ik van Jezus heb ontvangen.

Nu we het toch over Lichtwezens hebben: Mijn eerste ontmoeting op dat vlak was met Maria. Dat gebeurde jaren geleden toen ik in de bergen van Andorra van kapel naar kapel trok om er te mediteren. Tijdens zo'n meditatie stond eensklaps Maria voor me. Toen ik van mijn verbazing enigszins was bekomen toonde ze me enkele kleuren en ik wist onmiddellijk dat het eigenschappen van haar waren waarvan ze vond dat het aan de tijd was dat ik die ook in mij ging ontwikkelen.

Nu had ik helemaal geen binding met Maria. Als ik er nu over nadenk moet ik toegeven dat het een energie was, die ik tot dan toe eerder had gemeden dan opgezocht. Hoe dan ook, het was een ontmoeting die me diep heeft geraakt en ik begon inderdaad in haar geest aan mezelf te werken.

De tweede ontmoeting van dien aard was met Jezus. Dat gebeurde toen ik in Paray-le-Monial (Frankrijk) in een kapel mediteerde. Ik dacht dat het een plaats was waar ooit Maria aan een non was verschenen. Mijn verbazing was daarom groot toen eensklaps Jezus voor mijn ogen opdook. Toen ik enigszins van deze shock was bekomen toonde hij me eerst twee van zijn menselijke aspecten uit de tijd van zijn mens-zijn. Dat was in de eerste plaats dat hij van natuur verlegen was en ten tweede, dat hij eenzaat was geweest. Ondanks dat hij in zijn tijd op aarde toch door veel mensen moet zijn omringd, zo dacht ik, moet hij zich dan toch vrij alleen hebben gevoeld, waarschijnlijk bij gebrek aan mensen op zijn niveau. Ook hier stond ik werkelijk van te kijken, want dat had ik zeker niet verwacht. Vervolgens toonde hij mij zijn hart dat opende en waaruit een gigantische oceaan van Liefde als een enorme lawine stroomde. Het was een ervaring die ik niet in woorden kan omschrijven. Het was te overweldigend.

Ik ben niet geboren met de begaafdheid om energie te kunnen zien. Het heeft zich langzaam ontwikkeld toen ik ben begon te mediteren. Meditatie helpt om even uit de gevangenis van het mentale functioneren te kunnen breken om in de werkelijkheid te stappen. Door te mediteren heb ik gaandeweg mijn helderziendheid kunnen ontwikkelen. En als je de energieën waarneemt, dan zie je wat waar en wat, we zullen maar zeggen, minder waar is. Energie liegt niet, energie is. Het is Licht of duisternis.

Nu hebben we duisternis nog nodig in deze dualistische, driedimensionale realiteit. Ja, om te leren onderscheiden, om door ervaring te leren wat wel of niet pijn doet, wat voor en tegen ons werkt, wat ons vrijmaakt of opsluit. Door de aanwezigheid van duisternis naast het Licht kunnen we kiezen tussen de twee.

Mijn contact met Jezus intensiveerde vanaf 2005 toen ik in een groep rond een Duits medium aan seminars ging deelnemen die door hem en andere Lichtwezens via dat medium werden gegeven. Tijdens deze bijeenkomsten ontvingen we regelrecht scholing. Soms waren het seminars van een weekend, maar ook regelmatig tien dagen of zelfs een halve maand. De belangrijkste leermeester was Jezus, maar ook Maria, Metatron, God Shiva, Ashtar Sheran, engelen, engelgroepen en nog anderen kwamen aan het woord om ons te vertellen over de natuur van de werkelijkheid, maar ook om ons oefeningen en huiswerk te geven die ons steeds een stuk verder brachten en ons ook dieper inzicht in de natuur van de werkelijkheid gaven.

Vanaf 2010, toen ik op verzoek van Jezus niet meer deel nam aan die seminars, heeft hij me zelf onder zijn hoede genomen en me stapsgewijze verder geschoold, mijn spirituele ontwikkeling begeleid en me in steeds nieuwe healingtechnieken en -methoden onderwezen, die ik altijd eerst op mezelf toepas, voor ik ze verder geef.

Toen ik nog puur mentaal functioneerde, speelde ik met concepten. Nu weet ik het een en ander omdat ik het ervaren heb terwijl er natuurlijk nog vele vragen overblijven.

Ik heb een lange en langdurige weg afgelegd om te komen waar ik nu ben, waar dit ook moge zijn. Het is niet meer dan de zoveelste etappe in dit leven en ik kijk uit naar wat komen gaat.

Helderziendheid in de zin van de energieën zien kan ieder mens ontwikkelen die bereid is hiervoor het nodige te doen, die bereid is de nodige discipline op te brengen om dagelijks te mediteren. Ik heb op een bepaald moment in mijn leven voor een bepaalde weg gekozen en er alles voor over gehad.

In de tijd dat ik zelf nog volledig mentaal functioneerde had ik natuurlijk geen idee dat alles waartoe ik nu instaat ben überhaupt mogelijk was. Hoe kon ik ook? Ik kon niet weten dat er ook nog een andere manier van functioneren bestond, doodeenvoudig omdat ik het nog niet ervaren had. Maar ook in die tijd zei ik altijd: 'Mogelijk, maar ik weet het niet'.

Nu weet ik bijvoorbeeld dat het leven volgens onze intuïtie, volgens de aanwijzingen van onze eigen ziel ons uit de illusies van de dualiteit leidt, uit de gevangenis van het mentale functioneren bevrijdt en de deuren opent naar het waarnemen van de werkelijkheid. De werkelijkheid is bijvoorbeeld dat we allen met elkaar verbonden zijn, dat we op een hoger niveau een eenheid vormen, dat niemand meer of beter is dan een ander, dat elk mens op elk moment op de juiste plek staat en dat alles wat we in ons leven tegenkomen het beste is wat ons op dat moment kan overkomen. En ieder die dat ook wil ervaren en waarnemen kan dat ontwikkelen. Daarvoor geef ik seminars.

Dat communicatie uiterst belangrijk is blijkt nu weer door het conflict in de Oekraïne. In plaats van het conflict nog te vergroten door met alle mogelijke sancties te dreigen kunnen enkel oplossingen voor de nu ontstane problemen worden gevonden door met elkaar te praten en door de belangen van alle partijen serieus te nemen.

Dat communicatie tot diepe inzichten kan leiden zie ik ook als ik soms reacties onder mijn artikels lees. Ik communiceer o.a. door mijn bijdragen hier. Anderen geven dan weer wat mijn geschrijf in hun teweeg brengt. Heel waardevol om dat onder woorden te brengen. Hierdoor houdt ieder aan anderen, maar ook zichzelf een spiegel voor. En als dat dan nog met respect voor elkaar kan gebeuren, des te beter. Wat voor mij steeds een goede leidraad is geweest en nog, om te kunnen onderscheiden tussen juist en minder juist is de vraag: 'Is hier Liefde aan het woord of iets anders?'

http://www.elias-medium.info/NL/