Het doel van werkelijke spiritualiteit is niet dat ‘je’ een leuker of fijner leven krijgt, of dat allerlei deelprobleempjes worden opgelost, of dat het een fijn gevoel oplevert. Werkelijk spiritueel onderzoek heeft als doel het realiseren van de waarheid, het ontdekken van de Werkelijkheid. En de werkelijkheid is A-dvaita: niet-twee, niet afgescheiden, non-dualistisch dus.

 

Advaita en non-dualiteit zijn termen die staan voor Werkelijkheid. Advaita is er dus niet voor om je uit je psychologische nood te helpen, maar om je uit ‘de droom’ te helpen. Dat is iets anders. Zeggen dat advaita hier of daar aan voorbij gaat, slaat als een tang op een varken. Het was (als benadering) nooit gericht op het oplossen van je depressie, scheidingsproblemen, relationeel getouwtrek, gebrek aan zelfwaardering of de fundamentele gefrustreerdheid omdat je kruiswoordpuzzel niet lukt etc. Het is geen spiri-psychologisch-therapeutische vorm van zelfverbetering! Het is een directe benadering om de Werkelijkheid te ontdekken. Het gaat om Waarheid. Werkelijkheid. (Evenwel, maar enkel mits goed ‘begrepen’ kan advaita-zelfonderzoek en ‘uitzoomen’ (je bewust zijn van bewustzijn) wel degelijk enorm helpen bij allerlei ongemak!)

 

Je mag de Werkelijkheid (Advaita) natuurlijk van alles verwijten, maar dan geef je daar maar een ding mee aan: het ontwaken heeft niet plaatsgevonden. En als je dacht van wel, dan was het wat het was: schijn-ontwaken. Het lijkt erop, maar is het niet. Sorry, try again! De Realiteit past zich niet aan aan jou of mijn belangen, angsten of wensjes. Waarheid is Waar, of dat nu geapprecieerd wordt of niet. Dat is nou net zo cool en zo (potentieel) bevrijdend. En als het echt toeslaat is er geen ego-macht meer die creativiteit, potentie of effectiviteit in de weg kan zitten. Alles gaat wonderbaarlijk vanzelf en moeiteloos, inclusief leren. Het is compleet, onomkeerbaar, vol-ledig, alles zien-voelend, niets weigerend, geen centrum, geen schijn, maar echt, nu-dit. Vet!

 

Zelfverbetering is gebaseerd op afgescheidenheid, Zelfrealisatie (advaita) niet.

 

Zo is er dus ook geen praktijk van non-dualiteit, en kun je advaita niet toepassen in het dagelijks leven. Wakker-zijn en slaapwandelen zijn niet te integreren.

 

Er zijn drie opties:

1. Er wordt spontaan ingezien (gerealiseerd) dat er niemand is en dat ‘alles’ een spontaan en onpersoonlijk functioneren is. Dat kan zomaar gebeuren (zelden) of bijvoorbeeld door een interactie met een ontwaakte (vaker), of door iets wat binnenkomt uit een boek  of iets dergelijks (soms) etc.
2. Er wordt serieus spiritueel zelfonderzoek gedaan naar de aard van de Werkelijkheid en de waan van afgescheidenheid. Grondig en kritisch onderzoek vernietigt de waan van afgescheidenheid.
3. Er wordt totaal onbevangen ervaren (gezien en gevoeld) wat zich maar manifesteert, zonder afweer, rationalisatie, weerstand, controle, of andere op angst gebaseerde bijbedoelingen. Totaal niet-doen dus, of zo je wilt: totale openheid en volledige absolute overgave.

 

 

Rozengeur & Prikkeldraad gaat met name over de eerste twee opties, zonder franje, en zonder er doekjes om te winden.
EHBO ( gratis ) gaat met name over de derde optie: echt voelen, echt kijken, echt luisteren.
De vreugde van verlichting geeft je alle basics, en die kunnen er niet goed genoeg in zitten, zo blijkt steeds weer. Het bevat tevens verwijzingen en handreiking m.b.t. alle drie de opties.

Bestudeer deze uitgaven grondig zou ik zeggen. En iets bestuderen, en echt tot je door laten dringen is iets heel anders dan het even lezen.

Alle bijeenkomsten en de sessies bevatten de drie aspecten, het accent zal uit de setting vanzelf naar voren komen. Uiteraard komen alle drie de opties ook in de artikelen en columns naar voren, en in m’n andere boeken. Let wel: een boek of artikel lezen of een youtube satsang bekijken is prima, maar een face to face ontmoeting in satsang of in m’n spreekkamer is een stuk intenser en komt nog veel dichterbij!

Anyway. Spontane herkenning, grondig spiritueel onderzoek en/of alles onbevangen ervaren zoals het is, zijn dus de drie echte opties wat mij aangaat.Vrijwel alle andere vormen van psychologisch spiritueel bezig-zijn, zijn slechts voortzettingen van en bezigheden voor het afgescheiden, illusoire ‘ik’ dat op zoek is naar een prettiger leventje, en verbetering en voortzetting van ‘zichzelf’ of een permanent fijn spiritueel gevoel (wat niet bestaat: gevoelens en ervaringen komen en gaan, right?). Het maximale wat dit soort activiteiten kan opleveren is enige volwassenheid. De drie opties zoals hierboven beschreven echter zullen sowieso tot meer volwassenheid leiden.

Realisatie maakt hier een radicaal einde aan. Radicaal, dus niet gradueel.

Begrijpen?

Tot slot: is er evenwel teveel gaande, ben je nog veel te onvolwassen om de werkelijkheid onder ogen te komen, je overtuigingen te ontmantelen en onbevreesd alles tegemoet te treden, zorg dan eerst dat je dat op orde hebt vooraleer je met advaita bezig te houden. Doe lichaamswerk, innerlijk kind werk, core dynamics, therapie, energie werk, whatever. Zodra je enige stevigheid hebt ontwikkeld en een beetje volwassener met emoties, overtuigingen en het lichaam kunt omgaan, is het wellicht tijd voor de confrontatie met de Werkelijkheid (en een echte leraar – en bij voorkeur een die bijt!). Ik zeg het maar effe.

 

 

 

Dit artikel is niet in opdracht van Hans Laurentius geplaatst.

 

B well, h  (sept. 2014)

 

 

Bronnen;

 

Hans Laurentius;  http://www.hanslaurentius.nl/